Wenerologia zajmuje się chorobami przenoszonymi drogą płciową. Lekarz, który pomaga w ich leczeniu, posiada wiedzę zarówno z wenerologii, jak i z dermatologii. Same choroby weneryczne, mogą mieć różne pochodzenie. Najczęściej wywoływane są przez grzyby, bakterie, wirusy i pasożyty.
Rzeżączka
To niewirusowa choroba przenoszonych drogą płciową, wywoływana przez bakterie Gram-ujemne dwoinki rzeżączki. Do zarażenia dochodzi głównie podczas kontaktów seksualnych. Rozwija się w obrębie nabłonka walcowatego i przejściowego dróg moczowo-płciowych, gardła oraz odbytu.
Objawy
Rzeżączka daje inne objawy u kobiet, a inne u mężczyzn.
Kobiety Choroba ta zwykle objawia się rzeżączkowym zapaleniem szyjki macicy, któremu towarzyszą ropne upławy, pieczenie w pochwie i ból podbrzusza. Gdy choroba obejmie cewkę moczową, pojawia się ból przy oddawaniu moczu, pieczenie i zaczerwienienie ujścia cewki moczowej. Bywa też, że pojawia się ropna lub śluzowo-ropna wydzielina z cewki.
Mężczyźni Podobnie, jak u kobiet, u mężczyzn podczas oddawania moczu pojawia się ból i charakterystyczny ropny wyciek z cewki moczowej. Wynika to z pojawienia się stanu zapalnego przedniego odcinka cewki moczowej. Czasem pojawia się też ból, obrzęk najądrzy lub zapalenie żołędzi.
Leczenie
Najbardziej skuteczna, w przypadku rzeżączki, jest dobrze dobrana antybiotykoterapia, w ramach której stosuje się cefalosporyny, chinolony oraz azytromycynę. By ostatecznie stwierdzić, że leczenie okazało się skuteczne, po kuracji antybiotykowej, należy wykonać badanie bakterioskopowe albo posiew.
Kiła
Kiła to choroba zakaźna, przenoszona drogą płciową. Jej przebieg jest bardzo indywidualny i zróżnicowany. Przybiera postać zarówno łagodną, jak i bardzo ciężką, połączoną ze zmianami narządowymi. Dzieli się na:
wczesną – obejmuje I i II okres choroby objawowej i utajoną wczesną,
późną – wieloletnie, utajone zakażenie oraz kiła objawowa, która dotyczy narządów i układów w organizmie.
Objawy
W dużej mierze zależą od stadium choroby. Kiła nabyta, ujawnia się po 3-4 tygodniach od zakażenia, w postaci twardego nacieku, z czasem przybierającego postać owrzodzenia. Ma kształt owalu lub koła o średnicy kilku milimetrów. Objawy kiły można zwykle zauważyć w obrębie narządów płciowych, na dłoniach, stopach, języku, wargach, podniebieniu, gardle i wewnętrznej części policzków. Na stopach przybiera postać czerwono-brązowych plamek i grudek na podeszwach.
Samoczynne zanikanie objawów, to znak, że choroba przechodzi w fazę utajoną i przez kolejne lata może siać spustoszenie w całym organizmie. Dlatego ważne jest jak najszybsze podjęcie leczenia.
Leczenie
Najskuteczniejsza w leczeniu kiły jest penicylina. Duże stężenie w krwi, gwarantuje całkowite usunięcie krętka z organizmu.
Ważne, by wiedzieć, że chory na kiłę, jest dużo bardziej podatny na inne choroby weneryczne, niż człowiek zdrowy. Dlatego w ramach diagnostyki, przed leczeniem, dobrze jest wykonać badania na ich obecność.
Kłykciny kończyste
Kłykciny kończyste, zwane też brodawkami wenerycznymi, wywołuje brodawczak ludzki HPV 6 i HPV 11. Przenoszony jest głównie podczas kontaktów seksualnych, objawia się zmianami na skórze i błonach śluzowych. Zdarza się też, że pojawiają się u dzieci, u których nie zadbano o właściwą higienę osobistą.
Objawy
Brodawki płciowe, bo tak też nazywane są kłykciny kończyste, objawiają się w postaci zmian skórnych. Są efektem przerostu naskórka, który przyjmuje postać brodawek skórnych i grudek, mogących ulegać nadmiernemu rogowaceniu. Zwykle występują w pobliżu narządów płciowych i odbytu. W przypadku kobiet, mogą się pojawić na wargach sromowych i w pochwie, zaś u mężczyzn zmiany chorobowe można zauważyć na trzonie prącia, napletku lub mosznie. W przypadku obu płci, chorobie towarzyszy swędzenie w chorych miejscach.
Leczenie
Leczeniem kłykcin kończystych zajmuje głównie wenerolog i dermatolog. W przypadku osób odbywających stosunki analne, wskazana jest konsultacja u proktologa, zaś leczenie kobiet odbywa się przy współpracy z ginekologiem.
Zmiany chorobowe usuwa się za pomocą krioterapii, elektrokoagulacji, lasera lub terapii fotodynamicznej.
Chlamydia
Chlamydia to zakażenie bakteryjne, będące przyczyną stanów zapalnych narządów rodnych. Chlamydialne zapalenie błony śluzowej macicy, to typowy przykład zakażenia wstępującego, gdzie miejscem pierwotnego zakażenia jest kanał szyjki macicy.
Objawy
Chlamydia może przebiegać zarówno bezobjawowo, jak i wywoływać dolegliwości podobne do tych, które wynikają z zupełnie innych chorób. Do najczęściej występujących objawów należą: ból lub pieczenie w trakcie oddawania moczu, śluzowo-ropna wydzielina z dróg rodnych, bóle w podbrzuszu oraz krwawienia między miesiączkami. Może pojawić się też krwawienie z pochwy, po odbytym stosunku. Tym, co może zmylić i opóźnić zdiagnozowanie chlamydii, są objawy przypominające reumatoidalne zapalenie stawów.
W przypadku mężczyzn, chlamydia powoduje zapalenie cewki moczowej, co można rozpoznać po surowiczej, śluzowej lub śluzowo-ropnej wydzielinie i pieczeniu towarzyszącemu oddawaniu moczu.
Leczenie
Chlamydię zwalcza się antybiotykami aktywnymi wobec bakterii wewnątrzkomórkowych i zwykle trwa to nie dłużej, niż tydzień. Dobrze dobrana atybiotykoterapia, przynosi niemal natychmiastowe efekty. W trakcie leczenia, nie wolno uprawiać seksu, a profilaktycznie, leczeniu powinni poddać się również seksualni partnerzy osoby zarażonej.